CU2013, CENTRAAL MUSEUM, RIETVELDHUIS

Centraal Museum

Het Centraal Museum toont van 11 maart t/m 29 mei 2011 de tentoonstelling Studio Vertigo – Robbie Cornelissen met hierin uiteenlopend werk van deze toonaangevende Nederlandse hedendaagse tekenaar. De tentoonstelling, waarin de ontwikkeling van zijn oeuvre in de afgelopen 10 jaar centraal staat, verbreedt op spectaculaire wijze het idee van wat gewoonlijk ‘een tekening’ wordt genoemd. De kunstenaar werkt live aan een lijntekening van 4.40 bij 17 meter, die gedurende de tentoonstelling samen met kunstacademiestudenten op zaal wordt uitgevoerd. In De Werkplaats kunnen bezoekers zelf aan de slag met verschillende facetten van het tekenen en zich zo verdiepen in het werk van de kunstenaar, in diens werkproces en in verschillende tekentechnieken.

Www.CentraalmuseumUtrecht.nl

Na het lezen van dit stuk, was mijn aandacht onmiddelijkgetrokken. Ik vind tekenen zelf heel leuk, maar ik kan me bijna niet voorstellen dat deze man met alleen potlood zulke bijzondere tekeningen kan maken. Na  het zien van wat foto's op de site zie ik dat hij dat wel zeker een intersant beeld kan vormen met potlood. Ik ga op pad.

Eenmaal in het Centraal museum zijn we al snel waar me moeten zijn. Indrukwekkende flikkerende beelden van een jongen die rent, met hijgend geluid, maken dat de spanning stijgt. We staan gelijk voor een grote wand met hierop een schilderij. Het lijken wel wolkenkrabbers. Van een afstand een super spannend beeld en dit is al groot! Van dicht bij zie ik tot mijn stomme verbazing dat het alleen maar lijnen zijn en niet een heel netjes gezet. Heel wonderlijk!

Dit wars een film waarbij allemaal lijnen overelkaar schoven. Het gaf bijna een hypnotiserend effect mede door de muziek die er onder zat. Ik vind het wondelijk hoe je eigenlijk met zo weinig, zo'n indrukwekkend beeld kan maken. Het zijn alleen maar lijnen en muziek.

Tessa voor een werk, zo kan je de schaal goed zien. Je voelt je klein en denkt alleen maar hoe hij hier ooit het geduld voor heeft kunnen opbrengen. De doeken hangen zo, dat het bijna lijkt alsof je vanaf een flat naar het tafereel kijkt. En alles met de lijntjes.

Hij kan ook prachtige organische vormen maken, met zoveel preciesie en deskundigheid. Hij maakt een duidelijk schouw spel, maar de fantasie rijkelijk in aanbod komt. De details zijn prachtig van zowel dichtbij als veraf. Van veraf beleef je de figuren en wezens, maar vanaf dicht bij de krachtige lijnen.

Vroeger kwam ik bij mijn oma in het bejaardenhuis. Daar was altijd een vrouw cirkels aan het tekenen. Er kwam niet veel uit, alleen een blad vol gekriebelde cirkels. Na het zien van dit werk vraag ik me af, hoe deze fantastische kunstenaar ooit op deze techniek is gekomen, want hij krijgt er hele mensen uit!

Een inmens werk, waar ook kunstacademie studenten aanmeegewerkt hebben. Toen ik aan kwam lopen dacht ik 'is dit het?' maar van dicht bij zie je alle rechte lijnen, die samen deze kleur vormen. Misschien iets te vol, maar wel heel krachtig. Mooi behang voor in huis? Hebben de kinderen ook wat te doen!

RIETVELD - SCHRODER HUIS

Over het Rietveld-Schroder huis:

Het Rietveld-Schroder huis als een functioneel woonhuis ontworpen. Er is weinig versiering in en om het huis. Het ging bij Rietveld om licht en ruimte. De vormgeving bestaat uit verschillende soorten vlakken. Deze zijn rood, blauw en geel. Gemengd met zwart, wit en grijs. Het zijn ondanks de moderne vorm toch traditionele materialen. Het huis is opgezet vanuit gewapend beton met een houten plafond en dak.

Ligging:

Het Rietveld-Schroder huis lag in 1924aan de rand van Utrecht. Nu staat het midden in een wijk in de Prins Hendriklaan. Het huis staat tegen de traditionele rijtjes huizen aangebouwd. Het huis is afgestemd op de omgeving. Rietveld en mevrouw Schröder hadden dit stuk grond samen uitgezocht. Ze wilden de landelijke omgeving die er toen was laten zien in het huis. Vandaar de vele ramen waardoor je een prachtig zicht had op de omgeving.Voor het huis bevonden zich toen polders. Later een snelweg werd aangelegd voor het huis. Rietveld heeft geopperd het gebouw af te laten breken. 

Opdrachtgever: 

Rietveld ontwierp dit huis in opdracht van Truus Schroder-Schrader. Zij was een rijke Utrechtse dame. Na het overlijden van haar man wilden zij een nieuwe woning. Zij vroeg hierom Rietveld om een woning te ontwerpen met een woonruimte op de verdieping. Haar ideen hebben een grote rol gespeeld in het uiteindelijke resultaat.

Revolutienair:
Het huis wordt gezien als een mijlpaal in de ontwikkeling van de Europese woningbouw. De vormgeving was toen uniek. Buurtbewoners spraken over 'het gekke huis' en discussieerden erover. Kunstenaars (El Lissitsky) en architecten uit heel de wereld kwamen naar Utrecht om het te bekijken. Theo van Doesburg heeft het huis o.a. bekent gemaakt door zijn publicaties in het tijdschrift De Stijl. Mevrouw Schröder heeft haar hele leven lang gezorgd dat de plaats die deze woning inneemt in de architectuurgeschiedenis bewaard werd.
Uniek in die tijd was o.a. de open ruimte van de eerst verdieping. Die was o.a. als woonkamer gemaakt en kon d.m.v. schuifwanden in meerdere ruimtes worden ingedeeld. Zo ontstonden er gesloten ruimtes voor het slapen en wassen.
. 

Wat vond ik van het Rietveld-Schroder huis?

In mijn gedachten stond het Rietveld-Schroder huis vrij. 

In mijn gedachten was het Rietveld- Schroder huis een enorme villa.

Deze twee dingen zijn beiden anders en hier moest ik ook echt even aan wennen bij aankomst. Je moet je bijna afsluiten van de omgeving om te bedenken wat je nou eigenlijk ziet. De keuzen om het tegen een rijtjeshuis aan te plakken snap ik niet helemaal. Ik vind het zo'n mooi uniek pand, dat het van mij de vrijheid in mag. 

Vroeger lag er een polder om het huis. Ik had graag het contrast willen zien, tussen huis en polder. Vanuit binnen zou moet het prachtig geweest zijn. De grote ruimtes, met prachtig utizicht en licht. Het huis voelt wel kleiner dan dat ik gehoopt had. Het is compacter en daardoor misschien iets minder ongecompliceerd? 

Nu klinkt het allemaal wel heel negatief. Maar zo bedoel ik het niet. Ik vind het absoluut bijzonder knap dat ik dit huis nog steeds prachtig vind en nog steeds vernieuwend. Ook nu in deze tijd geeft het veel inspiratie en straalt het kracht en vernieuwing uit. Als je er in loopt heb je het idee dat je bij de meester zelf op zoek bent. Heel leuk, maar jammer dat hij er zelf nooit heeft gewoont!

Ik zou zeggen, we pakken het huis op en zetten het weer op een plek waar het met waarde staat, want dat verdient dit huis. Ik ben blij dat ik er geweest ben!

We mochten helaas geen foto's maken, maar ik hoop dat mijn verslag een beeld heeft kunnen geven.

CU2013

Info centrum Stationsgebied, over de herontwikkeling van het Stationsgebied in Utrecht

Maquettes, foto’s, impressies, kaarten en animaties geven een indruk van de plannen. Nu aan

jullie de voorgestelde ruimten in de plannen te onderzoeken!

Ik heb met een aantal mede studenten Cu2013 bezocht. Hier stonden allemaal maquettes van de komende plannen voor het stations gebouw. Op de grond is een grote plattegrond getekend. 

De marquettes zijn prachtig en mooi en duidelijk uitgewerkt. Ik vind ze alleen nog geen heel duidelijk beeld geven over hoe dit nou in de stad gaat werken. Ik vind sommige stukken wat onduidelijk en onhaalbaar? Fietsbruggen met bomen er op. Kan, maar werkt dat? Ik denk dat de gebouwen in het echt redelijk impossant zijn, maar wel een krachtige skiline geven aan utrecht. Het wordt denk ik wel een plek waar Utrecht eindelijk trots op kan zijn na Hoog Catrijne, al durf ik dit niet helemaal met zekerheid te zeggen. 

Ik vind het moeilijk om me in te leven. En ik vraag me af of de normale doorsnee burger dit hiermee wel kan. Misschien moet het groter worden op gezet. Iets waar je echt door heen kan, een virtuele wereld. 

En daarnaast, waarom staat het op het station, dit is toch de plek waar dit gaat spelen? Er staat genoeg leeg op Hoog Catrijne!

Leuk om te zien, maar ik vind persoonlijk dat ze het bijvoorbeeld in het Rotterdamse stadscentrum sterker hebben aangepakt!

FLEVOLAND

Daniel Libeskind, Polderland Garden of Love and Fire (1992-1997)

In Almere Pampus liggen vijf elkaar kruisende lijnen als een vreemd schriftteken in het landschap. Drie smalle kanalen, een strook zwart grind met een sculptuur van aluminium wanden erop en een voetgangerspad vormen het Land Art project Polderland Garden of Love and Fire van architect Daniel Libeskind (Lodz, Polen, 1946).

Een gek werk, want volgens sommige niet hoeft te begrijpen, want daar gaat het juist om? Ik vind het vooral mooi door de belijning, strak met wisselende tussen ruimtes en dan plotseling een ronding. Het prikkelt, want hoe kan dit werk toch zo spannend zijn terwijl alles de zelfde hoogte heeft. Een knap staaltje van een vormstudie. 

 

De Groene Kathedraal door Marinus Boezem (1987 – 1996)

 "De gotische kathedraal is een fantastische bouwwijze geweest. En er zit ook zo veel tijd in. Niet alleen de periode die de bouw in beslag nam, maar ook de cultuur en de bouwstijl die zo lang hebben stand gehouden. Voor mij is de plattegrond van de kathedraal dus een soort metafoor van die tijd die ik naar deze tijd haal om er nieuwe hedendaagse acties op uit te voeren. Almere moest binnen een paar jaar gebouwd worden. Gewoonlijk groeit een stad, Almere werd gemaakt, en ook nog eens op land dat aan de zee is onttrokken. Toen dacht ik: een stad zonder geschiedenis heeft een kathedraal nodig. In de Middeleeuwen duurde het gemiddeld honderd jaar om er een te bouwen. En zó kwam ik op het idee om juist in de Flevopolder, in de rulle woestijn die het toen nog was een kathedraal neer te zetten. Te laten groeien, van bomen. Populieren doen er ongeveer dertig jaar over om tot wasdom te komen." 

"In 2006 zijn de populieren ongeveer dertig meter, dan blijven ze nog een paar jaar zo en dan sterven ze langzaam af.  Daarna is de Groene Kathedraal alleen nog een herinnering, een verhaal, een beeld dat je overal mee naar toe kunt nemen. Pas als zij niet meer te zien is en als mensen tegen elkaar zeggen: 'Vroeger stond hier een kathedraal', dan is Almere een stad met een eigen geschiedenis"

Marinus Boezem

Maurinus Boezem heeft twee groene Kathedralen neergezet in flevoland. Niet letterlijk, maar als een leegte en een vulling. De Groene Kathedraal heeft de plattegrond van de kathedraal in Reims. 

Wij bezoeken eerst de Kathedraal die gevormt is door leegte. Je komt door een smal pad, op het open veld. Het veld is enorm, maar in eerste instantie besef je niet dat dit de groote is van een Kathedraal, maar als je het eenmaal beseft, beleef echt de ruimte, de macht van een kerk. Dit door de grote, omvang etc.

In de gevulde Kathedraal is dit anders, er is een spel van lijnen en de boven zijn de pilaren binnen de Kathedraal. Je ervaart de lengte en de hoogte. Ik vond het mooi dat ze gekozen hebben voor de pilaren als populieren. Het zijn elegante hogen bomen. Ze staan voor kracht, maar een kort leven. Het geloof is ook iets waar mensen op hangen, maar soms ook zomaar laten vallen. 

Toch ervaar je soms de lijnen minder goed. Ze zijn verzakt en je kan niet meer veder zien dan 3 lijnen. Dit is zonde, want het geeft juist zo'n mooi effect. Dus Almere, pak een hoge drukspuit en wat zand. 

Sea Level van Richard Serra, 1996

De muur bestaat uit drie delen, elk tweehonderd meter lang die in elkaars verlengde liggen; de onderbreking is ook 200 meter lang. De hoogte van het ene deel muur is gelijk aan het waterniveau in de randmeren, de hoogte van het andere dat op een hogere helling ligt, gelijk aan de dijkhoogte in de polder.

De bovenste rand van Sea Level heeft dezelfde hoogte als de zeespiegel. Als Zeewolde onder water komt te staan, kunnen bewoners het kunstwerk opvluchten. Serra refereert met het werk aan het feit dat Zeewolde op de zeebodem ligt. De muur ligt op hellingen van een landschapspark en de helling op- of aflopend langs de muur geeft de sensatie van boven water komen of onderwater gaan. De kunstenaar was gefascineerd door het feit dat het waterpeil van de randmeren hoger lag dan het land waarop Zeewolde gebouwd is.

Piet Slegers - Aardzee, Zeewolde 

Met dit werk verbindt Piet Slegers de tegengestelde elementen ‘aarde’ en ‘water’ aan elkaar. In het 50.000m2 grote kunstwerk, net zo groot als de naastgelegen landbouwkavels, wordt je als voetganger zigzaggend over schelpenpaadjes, tussen de beslotenheid van stenen taluds en aarden wallen, geleid naar een grote opening. 

Het park eindigt naar mijn idee plotseling, het pad houd op maar de heuvels gaan door. In eerste instantie wil ik verder lopen, maar dit is toch niet helemaal de bedoeling. De zicht lijnen binnen het park zijn prachtig. De padden lopen niet allemaal door en stoppen plotseling, dit zorgt voor een spannend effect. Misschien dat het nog sterker had gekunt, wanneer ze echt waren afgebroken, want nu is alles een beetje vergroeit. 

Aan ons werd de vraag gesteld of de bomen op de heuvels wel geplaatst hadden moeten worden. Ik denk van wel. Dit omdat het je een gevoel van ruimte geeft, grootsheid. De boom geeft schaal. In deze omgeving kan je je totaal niet meten, en juist door deze plek met zijn bomen kon ik mij meten. 

Observatorium - Robert Morris,1971 

Antony Gormley - Exposure

Antony Gormley geeft met zijn hurkende man commentaar op het polderlandschap. Hij liet zich inspireren door de stalen hoogspanningsmasten die het vlakke landschap markeren. Een landschap waarin juist de maakbaarheid ervan en het gebrek aan een historisch referentiekader hem fascineerden en uitdaagden. En zoals wel vaker nam Gormely ook nu zijn eigen lichaam als uitgangspunt voor zijn ontwerp.

Exposure is een beeld dat opdoemt aan de horizon, als een transparante menselijke vorm. Hoe dichterbij je komt, hoe meer deze vorm lijkt op te lossen en hoe abstracter en industriëler het object wordt.

Een prachtig beeld vind ik het zelf. De grootsheid en de relatie die het aangaat met zijn omgeving. Het klikt, ook als is het een reus. Juist door zijn transparantie mag hij er wezen. Veder is het fantastisch wanneer je op de Expore afloopt. De details, de knooppunten. Alles perfect doordacht en uitgevoerd. Wanneer ik weer afstand neem, vind ik jammer, maar gelijk doemt de prachtige Exposure weer op aan het water!

ONTWERP OP WAREN GROTE, 30 maart 2011

Heel veel rolletape en een boze conciërge, ons op laten sluiten in het audiotorium. Mijn ontwerp op 1:1. Best spannend, vond ik het eigenlijk! Tekeningen erbij en tapen maar.. Al snel zie is het resultaat zichtbaar en loop je door je eigen ontwerp. Mijn ontwerp klopt, maar het is ineens wel werkelijk. Mijn conept was stille muren, een smalle ruimte en 15 meter hoog. Ik denk dat het geluk is en dit is leuk om te ontdekken! 

Ook was het een goed leerproces, goed om te leren dat het uittekenen van je ontwerp goed is, dat je het dan pas echt er vaart.

Ik ga dit vaker doen!

Een bijzondere dag Tilburg, met als absoluut hoogtepunt.. DE PONT! Voor mij een verrassing en naar mijn idee het fijnste museum van Nederland!